Hani öyle bir an yaşarsınız ki
her şey bütün gerçekliği ile yüzünüze çarpar. İşte öyle bir gün..
Kendimi tutmak istedim. Nefesimi
tutmak istedim. (Denedim sadece 20 saniye tutabildim.) Aklımı tutmak istedim.
Hayatımı.. Zamanı.. Ama olmadı. Olduramadım.
Garip garip cümleler kurdum. “Ben
bu değilim” dedim. Sonuç itibariyle.. “Ben olsaydım” ile başlayan cümleler
kurduğum an.. Ben değildim. Fark etmek ne acı..
Yazın insan gülmek istiyor.
Şuursuzca (hep). Ama gerçek bu. Olmuyormuş.
-Ne hissediyorsam, ne
yaşıyorsam.. Hepsi kendime. Kızgınlığım, kırgınlığım..-