3 sene önce bir karar vermiştim. Ağzımı doldurup sövmüştüm kendime.. Her şeye.
O saatten sonra gayet mutluydum aslında. Kendi adımlarımı atmaya başlamıştım.
Koşulsuz olan şeyler benim için önemsizdi. Evet, bunda gayet eminim. Koşulsuz
yaşanan bir hayat yok. Olmasını isterdim ama yok. Bu öylesine gerçek ki.
Son zamanlarda bana ait bir hayat görememeye başladım. İnsanın kendi hayatını
yaşamak istemesinden daha doğal bir şey var mıdır? Kendi sabahıma uyanmak
istiyorum. Kendi müziğimi dinlemek, kahvaltımı yapmak, güneşi öylesine
seyretmek, soğansız yemekler yemek, sırf canım istiyor diye kimseyle
konuşmamak, aklımdan geçeni sessizce değil de yüksek sesle söylemek, filmimi
izlemek, kitaplarımı rast gele üst üste dizmek, çok karışık odamda kendi
halimde yaşamak.. Kendi rüyama dalmak istiyorum..
Hayatım puzzle değil ki. Parçaları birleştirmeye bir ömür
harcayayım. As olan bugün ve bunu yaşamamı engelleyen her şeyi görmezden
geliyorum. Başkaları için yaşarmış gibi hissetmekten kurtulmak istiyorum. Ahh..
Ne kadar çok isteğim varmış benim!
Kendime zaman verdim. Az. 4*
Yine "Mart"*