zarifsanatevi.com

Aralık 29, 2011

Takıntılıyım. Şöyle bir dur bak bana

Kolları bağlayıp oturunca kısmetimin kapandığına inanırım akabinde hemen kollarımı özgür bırakırım. Kara kedi görünce uğursuzluk olmasın diye bir tur olduğum yerde dönerim. Tek yanağımdan öpülünce diğer yanağımı zorla öptürürüm, dul kalmayayım diye. Yastığımın sağını öpüp uykuya dalarım lakin öpmeden uyuduysam illa uyanır yastığımı öper uyurum. Sabah da aynı uygulamayı yaparım. Biri hakkında kötü bir şey düşünürsem kendi kendime kızarım ve kendimden özür dilerim. Hin bakışlı insanlar beni korkutur, pek yakınımda tutman.. Beni eleştirenleri severim lakin itin poposuna sokanı da tepeme çıkarmam.. Ekmeğin sadece baş kısmını yerim. Karşımda kaşınan biri varsa bende başlarım kaşınmaya. Tabağımda hep bir lokma kalır, onu da yersem dünyaları yemiş gibi hissederim.. Bir şarkıya takılıp üst üste 500 kere dinleyebilirim sonrasında bir daha dinlemem. Ters dönmüş ayakkabıyı hemen düzeltirim ki kimse ölmesin. Merdiven altından geçmem. Dolunayda evrene mesaj yollayıp dilek tutarım. Ayna olan odada uyuyamam. Kahvaltıda yumurta varsa diğerlerini es geçip önce yumurtamı bitiririm. Kitaplarımı dizerken renk sırasına göre ayırırım. 

Takıntılıyım sanırım! Bu yıl bazılarından vazgeçmek istiyorum!*

Aralık 27, 2011

Hesaplaşmak

Bu sene en çok susmayı öğrendim. Cümleler arka arkaya sıralandı. Önceleri kendimi anlattım. Olmadı. Olduramadım.. Kendimden şüphe edecek kadar sessizleştim.. Sesimi yuttum. Her susuşum bir kayboluş görüldü. (Zaten kazanılacak bir şey yoktu ki.) Anlatmak yorucuydu. Dinlemeyi seçtim. Çok dinledim.. Büyüyorum belki ondandır, dedim. 

Halen susuyorum. 
Ve sustukça kelimeler boyut değiştiriyor... 



#Kendimle hesaplaşmak değildi bu. Sadece sesimi özledim.#

Aralık 18, 2011

Ben desem ki

Benim için planlar yapma..
Anı yaşat bana.
Kalk yerinden..
Sesimi duymak, beni anlamak için çıldır..

Lütfen.

Aralık 03, 2011

Hayat

"Neymiş hayatın anlamı?"
Buruk bir gülümseme belirmişti dudaklarında.
"Öyle bir şey yok... Dinlerin, ideolojilerin söylediği gibi genel bir anlamı yok hayatın. Bence o anlamı ancak insan kendisi yaratabilir."

Edit: Kitapta tek bu cümleyi sevdim. (İstanbul Hatırası /Ahmet Ümit/syf 259)