Bu sene en çok susmayı öğrendim. Cümleler arka arkaya sıralandı. Önceleri kendimi anlattım. Olmadı. Olduramadım.. Kendimden şüphe edecek kadar sessizleştim.. Sesimi yuttum. Her susuşum bir kayboluş görüldü. (Zaten kazanılacak bir şey yoktu ki.) Anlatmak yorucuydu. Dinlemeyi seçtim. Çok dinledim.. Büyüyorum belki ondandır, dedim.
Halen susuyorum.
Ve sustukça kelimeler boyut değiştiriyor...
#Kendimle hesaplaşmak değildi bu. Sadece sesimi özledim.#
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder