Hangisi daha doğru halen karar veremiyorum. Tepkili olmak mı? Tepkisiz kalmak mı?
Çok büyük olaylar yaşayıp sadece bakakaldığım anlarla dolu hayatım. Tepkisizliğim çaresizlikten değildi hiç bir zaman.. Anlamalarını bekledim. Biri de anlasın diye. Lakin ben böyleyim işte dedim "hep". (Oysa ki "Hep" ne kadar içi boş kalıyor burada) Sonra tepki vermeliyim, dedim. Ufak şeylere tepki verdim. Bu seferde tepkili biri oldum.. Sandılar. Tabi "Hayat insanların sizinle ilgili sandıkları kadardı ya".. Bunu bile anlamadılar. Ya da ben orta yolu bulamadım. Hoş hiç orta yolu bulmak için yormadım yordurmadım..
Mesela;
Onlar sandılar.. Ben sustum..
Onlar anladılar.. Ben gittim..
Onlar sustular.. Bense...
"Tepkisiz kaldığınız noktada kendinize pişman olmayacağınız bir neden seçin ve ona sıkıca tutunun.. Yoksa koskoca bir pişmanlıkla yoğrulup durursunuz.."
tepkisizlik çaresizlikten değil, ruhsuzluktan çoğu zaman... kime, niye, nasıl tepkiler vereceğini, sevdiklerini nasıl kırıp dökebileceğini düşünemeden sessiz sedasız kalabiliyor insan.
YanıtlaSilsıkıca sarılmak istediklerimiz, mannen, madden değişmeden kendimizi mesafeli kıldıkça farketmeden bizden buzlarını çözüp ayrılıyorlar.
zaman şimdi düşmeme zamanı. soğuk bir kışı, sıcacık karşılayıp, sımsıkı kenetlenme zamanı...