Yaşanabilecek en güzel abi kadeş anılarını bünyemde barındırmaktan o kadar mesudum ki. İlk eziklik hallerimi pek hatırlamamakla birlikte bir sürü anılarım var. Evet hepsi süper değil. Hatta haince!! Lakin abiler seviliyor işte..
Mesela ilk okula başladığım yıl abilerim ( 2 adet) beni öyle safça yakalayıp bir güzel eğlenmişlerdir. Diyalog aynen şöyle:
Büyük abi: Kızım bak okul sakat yer. Sakın o çantayı suluğu beslenmeyi yanından eksik etme.
Kız kardeş: Hıı? Nasıl yani?
Küçük abi: Çanta sırtında suluk beslenme boynunda asılı dolaşacaksın. Derste bile çalarlar.
Kız kardeş: Çalarlar mı? Peki.. (Umutsuzca inanır.)
Büyük abi: İçten içe güler. (Hainceydi biraz o gülüş sanırım..)
okul açılır---------
Öğretmen: Kızım çantanı çıkarsana sığamıyorsunuz sıraya.
Kız kardeş: Ihh ıhh. Olmaz çalarlar.
Tenefüsler----------
Sınıf arkadaşları: Lay hadi gel oyuna ip atlayacağız.
Kız kardeş: Çantayla atlamaya çalışır.
Sınıf arkadaşları: (Topluca) Gülerler.
Sanırım 1 ay falan sürdü bu böyle.. Bu arada abimler tenefüs aralarında beni izleyip gülme krizlerine giriyormuşlar!!..
1 ay sonra------
Öğretmen: Kızım annen yarın okula gelsin.
Kız kardeş: Peki.
Ertesi gün--------
Öğretmen: Kızınız biraz sorunlu galiba.
Anne: Nasıl yani?
Öğretmen: 1 aydır çantayla yapışık yaşıyor.lavaboya bile öyle gidiyor. Psikoloğa götürün isterseniz.
Anne: Ben ilgileneceğim(Şaşkın bir ifadeyle ayrılır okuldan).
Akşam ev------
Anne: Eşek sıpaları bu kızı neden kandırıyorsunuz!?
Abiler: Ahh uh yapma!.. (sesleri)
-------
Hayat garip dediler. Bir bisküvi ye.. Yedim.. Tatlıydı..
18.02.2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder