Yağmur kesildiğinde annemin süper güçleri olduğuna inanmıştım..

Ben hayallerle büyüyenlerdenim. 5 yaşındayken annem gibi olmak isterdim(sanırım).. Onun her şeyi değiştirebileceğine inanırdım. Çok yağan yağmuru durdurmasını istediğimde benim için gökyüzüne bakıp “Yatcaz kalkcaz sabah yağmur bitmiş olacak” demişti. Yağmur kesildiğinde annemin süper güçleri olduğuna inanmıştım. İlkokula başladığımda bu inancım kaybolmadı lakin annelerin yağmuru durdurma gücünün olmadığını öğrendim. İlkokulda öğretmenim gibi olmak isterdim. Büyüyünce ne olacaksın, diye soranlara öğretmen cevabını bu yüzden vermişimdir. Münevver öğretmene buradan selamlarımı yollarım. Zaman akıp geçti ortaokula başladım. “Evet, benim zamanımda ortaokul vardı!.” Ortaokulda dünyayı daha farklı algılamaya başladım. Ufak not defterime kısa öyküler yazıyordum. Taa ki Türkçe öğretmenimin, senden yazar olmaz deyişine kadar. “Ne gariptir ki 8. sınıfta İstanbul’da ki öykü yarışmasında dereceye girdim.” Umudumu kaybetmedim lakin yazmaktan vazgeçtim. Dinlemeyi o zamanlar önemsemeye başladım sanırım. Lise dönemimde ideallerim değişti. Fark etmeye başladım. Büyük abim kahramanım olmaya başladı. Onun gibi olmak için çabaladım genelde. Olamadım, olduramadım. Hangisi daha iyi halen karar veremiyorum. Büyüyünce ne olacaksın soruları, hangi bölümü istiyorsun sorularına dönüşmeye başladı. Biraz asiydim, annemin saçlarımı pembeye boyattığımdaki yüz ifadesi dün gibi aklımda. Ona inat piercing taktığımdaki hali gibi. Denemeden bilemez insan, derdi hep. Buna uymasa da!. Üniversitede hiç istemediğim bir bölüm okudum. Turizmle ilgili olan dersler benim için zamanın akmadığı anlardı. Saate bakmaktan ders dinleyemediğim de olmuştur. Şu anda benim yaşımdakilerin en büyük hayalleri genelde klişelerden beslenirken. Ben hep farklı olmak istedim. Ben hep bir şeyler olmak istedim. Oldum. Yapmak istedim. Yaptım. -İnsanlar olmaz- dedi, -ben olur- dedim. Oldu. Şansıma hep inandım. Hayallerime hep inandım. Kendime hep inandım. Dünyayı değiştirebilecek bir şeyler yapmak istedim. Yapamadım. Ama bir gün yapacağım. Ufacık bir şey olsa da.. Küçük abim her zaman şanlı p.çsin, der. (Küçükken en büyük düşmanımken şimdi en iyi dostumdur.) Anneme göre şansımı kendim yaratıyor muşum. Babama göre, asla vazgeçmediğim içinmiş. Uyurken hayallerimi yastığıma koyup uyandığımda orada bırakanlardan olmamaya çalıştım hep. Bunları neden mi yazıyorum? Ben insanları sorgulamadım hiç. Oldukları gibi aldım hayatıma. Değiştirmeye çalışmadım. Hayatım boyunca herkesin eşit olduğuna inandım ve halen inanmaktayım. Mümkünse insanlarda beni sorgulamasın. Şunu demek çok mu zor: “Yaptıysa bir bildiği vardır.”

Ekim 2011